بچه که بودیم ، بازی داشتیم که با صندلی انجام می شد ؛ یک صندلی را وسط اتاق می گذاشتیم و دورش می چرخیدیم زمان تعیین شده که تمام می شد هر کسی که موفق می شد زودتر روی صندلی بنشیند برنده ی بازی بود.
این خاطره را تعریف کردم تا گریزی بزنم به بعضی از اتفاقات داخل متروی تهران. به محض این که قطار می ایستد جمعیت حاضر در صف های مختلف مردانه و زنانه که معمولا جلوی درها را دیگر حفظ شده اند و همان جا ها تجمع می کنند ، می دوند داخل قطار و هرکدام با هر ترفندی که بلد است سعی می کند خودش را به یک صندلی خالی برساند حتا با هول دادن و گاهی کتک کاری و انواع فحش های رکیک که نثار هم می کنند
خدا می داند چه دست و پاهایی در ایستگاه ها به خاطر همین هجوم های همیشگی شکسته شده و چه افرادی حتی به خاطر آسیب دیدن مهره های کمر و گردن مدت های طولانی، تحت درمان قرار گرفته و خانه نشین شده اند و متحمل هزینه های سنگین درمان ودارو ودرگیر رفت و آمد به بیمارستان ها و مراکز درمانی شده اند
اما چیزی که در این میان از همه بیشتر خودنمایی می کند ادعای عجیب بعضی از خانم هاست . جالب است همان هایی که با هر ترفندی موفق به اشغال یک صندلی و گاهی چند صندلی برای خود و اطرافیانشان شده اند با صدای بلند و داد و فریاد مدعی می شوند که تهرانی اصیلند و این گونه وحشی بازی ها را فقط شهرستانی ها از خود بروز می دهند!!!
اتفاق و ادعایی که بارها و بارها از نزدیک مشاهده کرده و در حالی که تمام مسیر را سرپا ایستاده ام با خودم کلنجار رفته ام که اگر من شهرستانی وحشی و به دور از هنجارهای اجتماعی خطاب می شوم پس چرا سرپا و مدعیان تهرانی ، تمام مسیر را بی هیچ گذشتی بر روی صندلی های تحت اشغال خود نشسته اند و حاضر به بخشیدن صندلی خود به یک پیر زن یا زن حامله و مادری با بچه ی کوچک و شیرخواره نیستند !!
