برای فاطمه قدیمی/ در راه که می آمدی سحر را ندیدی ؟ / ژیلاطبسی/ روزنامه نویس

برای گلایه های فاطمه قدیمی از اتفاقاتی که درکراکوف لهستان برایش افتاد

” گریه نکن خواهرم ؛ در خانه‌ات درختی خواهد رویید و درختهایی در شهرت و بسیار درختان در سرزمینت و باد پیغام هردرختی را به درخت دیگر خواهد رسانید و درخت‌ها از باد خواهند پرسید: در راه که می‌آمدی سحر را ندیدی؟ “

[بند آخر از رمان “سووشون” نوشته سیمین دانشور]

این یک – تکه – کتاب را زمانی که هنوز چیز زیادی ، ازسیاست سردر نمی آوردم (هر چند که من در شهری بزرگ شدم که با همه ی کوچکی و دور نگه داشته شدن عمدی اش از رشد و توسعه ، همیشه بوی سیاست و اتفاقات  بد سیاسی می داد ) معلم ادبیات دوره ی راهنمایی ام درصفحه ی اول کتابی نوشت و به خاطرعلاقه مندی ام به زنگ انشا و شعرو داستان آن را به من هدیه داد . حالا هم من آن را نه بر صفحه ای از کتاب که اینجا برایت می نویسم و نوشتنش را بهانه ای می کنم که بگویم :

ازاین همه رنجی که برما می رود دل آزرده نباش خواهرم ؛

اگر که به لهستان رفته ای و تنها نماینده ای بوده ای که هتلت را هنوزمشخص نکرده بودند ، اگر که در دقایق آخرتوانستی مجوزرفتنت را بگیری ، اگر که حساب های شهرداری مسدود بود و بدون پول به آن جا رفتی ، اگر که مثل اصفهان نبودیم که کارهامان را ده روز پیش ترهماهنگ کرده باشیم

اینجا اگر همه ی کارهامان ، خوب پیش برود باید به یک چیزها مان  شک کنیم ؛ مثلا به چشم هامان ، گوش هامان و حتی گاهی به عقل مان ، که خدای ناکرده  ، نکند پاره سنگ برداشته باشد !

و این ها هیچکدام شان تعجبی ندارد چرا که ، اینجا در سرزمینی که ما زندگی می کنیم به واسطه ی همه ی اتفاقات خوب و بدی که در آن افتاده ، درخیلی ازچیزهای خوب ، از آخر اول شده ایم ودربعضی چیزهای بد از اول ، اول . مثلا در بین همه ی کشورهای جهان رتبه ی اول را درعصبانیت و افسردگی به دست آورده ایم

در زمینه ی فساد هم که این روزها دست افغانستان را هم از پشت بسته ایم !

در رشت هم که همه چیز نور علی نور است / برنامه ریزی های درستی نداریم  / سالی یک بار شهردار عوض می کنیم / اول با همه می جنگیم و می رویم از استان دیگر شهردار می آوریم / بعد هنوز یک سال نشده میخوایم زیر پایش را خالی کنیم /  می بینیم استیضاح هزینه دارد ؛ تصمیم می گیریم کاری کنیم خودش بگذارد ،  برود / اعضای شورای شهرمان ، گاهی بعضی هاشان شهر خلاق را نشانه می روند برای مصاحبه های پر زرق و برق شان و جناب علوی هم به من در پیاده راه غیر فرهنگی ، می گوید همه را بزن  شهر خلاق خوراک را نزن !

نمی دانم این بزن بزن را چه کسی در این قحط سالی دغدغه مندی مسئولین به راه انداخته است که بهانه داده است دست همه

و واقعا نمی دانم از چه سال شمسی بود که انتقاد به جا و منصفانه درشهرمان  ، شد زدن و البته با این سیستمی که بعضی رسانه ها در رشت راه انداخته اند و هی زده اند و هی باج گرفته اند و بسیار بسیار هم بهشان ، مزه داده است ، بنده خدا حق دارد که همه را زننده ببیند

فقط خدا به داد برسد که بکش بکش راه نیفتد !

این ها را گفتم تا بدانی ، همین ها برای هفت نسل مان کافی ست که دردهامان بزرگ ترجلوه کند و نداشته هامان بیشترخودشان را به رخ بنمایانند. چه بگوییم که محرومیت هامان از سرنداری مان نیست از سر دعواهای راست و چپی ست که این سال ها راه افتاده و دودش هم فقط به چشم ملت بیچاره رفته است

سخن کوتاه می کنم که می دانم مردم این روزها از سر کلافگی و بی حوصله گی شان که ناشی از وضعیت بد اقتصادی و دیگر اتفاقات بدی است که هر روز اخبارش به گوش می رسد ؛ حتا دیگر حوصله ی خواندن چهار خط حرف حساب یا بی حساب را هم ندارند

اما دوباره برایت از نومی نویسم ؛ گریه نکن خواهرم درخانه ات درختی خواهد رویید ودرخت هایی در شهرت و بسیار درختان در سرزمینت…