قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت ۲۳ تیرماه سال ۱۳۹۴ برای تأیید توافق هسته‌ای میان ایران و گروه موسوم به ۱+۵ در شورای امنیت به رأی گذشته شد و با رأی مثبت ۱۵ عضو این شورا به تصویب رسید. این قطعنامه هر ۶ قطعنامه قبلی شورای امنیت علیه ایران، از جمله قطعنامه ۱۹۲۹ که حاوی ممنوعیت‌های الزام‌آور علیه برنامه موشکی ایران بود را لغو کرد.
در پاراگراف سوم در ضمیمه B از این قطعنامه که به برنامه موشکی ایران مربوط می‌شود اینطور آمده است: «از ایران خواسته می‌شود تا هشت سال بعد از روز پذیرش توافق تا زمانی که آژانس گزارشی مبنی بر تأیید نتیجه‌گیری گسترده‌تر ارائه کند-هر کدام زودتر حادث شود- هیچ فعالیتی با موشک‌های بالستیکی طراحی شده برای قابلیت حمل سلاح‌های هسته‌ای، شامل پرتاب با استفاده از چنین فناوری‌های موشک‌های بالستیک صورت ندهد.»
درباره این قطعنامه دو نکته مطرح است. اول اینکه، همان‌طور که برایان هوک هم اعتراف کرده این قطعنامه بر خلاف قطعنامه قبلی (۱۹۲۹) از لحنی غیرالزام‌آور درباره برنامه و آزمایش‌های موشکی ایران استفاده کرده است و بنابراین، آزمایش‌های موشکی ایران مصداق «نقض» قطعنامه به شمار نمی‌رود.
نکته دوم این است در قطعنامه ۲۲۳۱ از ایران خواسته شده هیچ فعالیتی با موشک‌های بالستیکی «طراحی شده برای قابلیت حمل سلاح‌های هسته‌ای» صورت ندهد. معنای این بند از قطعنامه هم این نیست که به ایران توصیه شده از کار با موشک‌هایی که با هدف و نیت قبلی حمل سلاح‌های هسته‌ای تولید شده‌اند، خودداری کند. جمهوری اسلامی ایران تأکید کرده که هیچ‌کدام از موشک‌های این کشور با این قصد تولید نشده‌اند.
دولت ایران پس از تصویب قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت در بیانیه ای اعلام کرد: «توانمندی های نظامی ایران از جمله موشک های بالستیک، منحصرا برای دفاع مشروع هستند. این تجهیزات برای قابلیت حمل سلاح های هسته‌ای طراحی نشده‌اند و بنابراین، خارج از حیطه یا صلاحیت قطعنامه شورای امنیت و پیوست‌های آن می‌باشند.»
