خسته و کوفته از جلسه فرمانداری برمی گشتم…
در تمام طول جلسه صحبت از بودجه و تخصیص اعتبار و فلان مصوبه و بهمان پروژه بود…
داشتم با خودم فکر می کردم کار این ها هم چقدر سخت است !
اینکه اعتبارات را تا می توانند جذب کنند و بزنند به زخم های شهر …!
و این رشت رو به آبادی را آبادتر کنند….
بعد وجدانم یک ریز با سوزن رفته بود روی اعصابم که هی، دیگه نبینم حرف اضافه بزنیا…
همین طور قدم می زدم و فکر می کردم و رهسپار خانه بودم که گوشه خیابان چشمم افتاد به چند تا پسر بچه قد و نیم قد از هفت تا یازده دوازده ساله که روی سکوی مغازه نشسته بودند و یکی که به نظر می رسید از همه بزرگتر باشد ایستاده بود و با لحنی تهدید امیز به ان یکی که کوچکتر بود می گفت : جرات داری برو بگو … خودم اون دفعه سیگار دیدم دستت و ان پسر کوچکتر با تعجب گفت کی ؟ من ؟ و… همینطور که شش دانگ حواسم رفته بود سمت حرف هایشان و از کنارشان رد می شدم دیدم ای دل غافل دست همان پسری که تهدید می کرد و نهایتا ۱۲ سال بیشتر نداشت سیگاری است که نصفش هم کشیده شده و از انجایی که نتوانستم جلوی خودم را بگیرم با صدای بلند و ناخوداگاه گفتم داری سیگار می کشی ؟! او هم با همان صدا گفت خانم ۱۶ سالمه ها ….! گرچه تصمیم گرفته بودم بروم اما با این حرفش برگشتم …گفتم کلاس چندمی ؟ گفت مدرسه نمی رم ! گفتم چرا درس دوست نداشتی ؟! گفت چرا ولی نشد ادامه بدم …گفتم خوب حالا این دلیل میشه بچه ها رو دور خودت جمع کنی سیگار بکشی … سرش رو انداخت پایین ! جراتم بیشتر شد ..گفتم سیگارتو بنداز ببینم … گفت ۵۰۰ تومن پول خورده… با جدیت بیشتری گفتم بنداز پایین …سیگارشو انداخت پایین و پا کفشش له کرد..گفتم به من نگاه کن ِ.. نگاه خیسش را دوخت به من .. … احساس کردم چقدر حرف دارد… گفتم قول بده دیگه سیگار نکشی… چرا اینده ات رو خراب می کنی … نگاهشو مظلوم کرد و گفت تو چه می دونی !؟ راست می گفت من چه می دونستم … ما چه می دونیم … چه کسی از درد او وامثال او اگاه است … باقی مکالماتمان را نمی گویم … اما دلم گرفت به حال خودم به حال شهرم و به حال کشورم که اینده اش را چه کسانی قرار است بسازند… مصمم تر شدم برای اهدافم ….
پستچی نیوز: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن ها نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.
